‘Ik word nog steeds gewoon ongesteld, al merk ik al wel kleine schommelingen in mijn cyclus. Twee jaar geleden begonnen van de één op de andere dag die heel heftige paniekaanvallen. Ik was toen 41, dus dan denk je ook nog niet meteen aan de overgang. Opvliegers had ik immers ook nog nooit gehad. Nog steeds niet trouwens. Hier is nog zó weinig over bekend en daarom wil ik mijn verhaal delen’, begint Loes* te vertellen. 

Postpartum depressie

Het was niet voor het eerst in haar leven dat Loes te maken kreeg met psychische klachten. ‘Nadat mijn oudste 12 jaar geleden geboren werd, kreeg ik een postpartum depressie. Ook toen had ik last van angst en paniekaanvallen. Ik durfde bijvoorbeeld jarenlang geen auto meer te rijden. Ik voelde me totaal niet begrepen. Ik heb toen zó zwart gezeten, dat ik echt onder begeleiding mijn tweede kind heb gekregen. Ondanks die begeleiding kreeg ik toch opnieuw een postpartum depressie. Dat is ook de reden dat er bewust nooit voor nog een derde kind is gekozen. Een mogelijke nieuwe postpartum depressie kon ik mijn gezin echt niet meer aandoen.’ 

Veel last van PMS

Ondanks de antidepressiva die ze kreeg voorgeschreven, hield ze na haar tweede zwangerschap last van emotionele schommelingen. Loes: ‘Vooral tijdens de eisprong en ik heb al die jaren veel last gehad van PMS – premenstrueel syndroom. Tijdens die dagen kon ik echt geen prikkels aan. Mijn huisarts raadde me aan weer met de pil te beginnen. Ook zei hij destijds al dat ik er rekening mee moest houden dat ik opnieuw wat psychische klachten zou kunnen krijgen als ik richting de overgang ging.’ 

Heftige paniekaanvallen

En die psychische klachten begonnen twee jaar geleden tijdens Loes’ vakantie: ze kreeg heftige paniekaanvallen. ‘Toen ik weer thuis kwam, ben ik meteen naar de huisarts gegaan. ‘Hij opperde dat ik waarschijnlijk te snel mijn vakantie was ingegaan. Ik had immers een bewogen jaar achter de rug: mijn moeder was overleden en ik had een erg hectische baan met veel verantwoordelijkheden. De huisarts verwees me door naar een psycholoog en gaf me de boodschap het wat rustiger aan te doen. Daardoor verminderden die paniekaanvallen wel een beetje, maar ik bleef psychische klachten houden. Om meer rust te vinden ben ik yoga gaan doen, ik ben minder gaan werken en heb uiteindelijk zelfs een minder drukke baan gezocht. Ondanks alles wat ik eraan deed, verbeterden mijn klachten niet. Ik kon geen nacht meer doorslapen, ik voelde stijfheid en spierpijn over mijn hele lijf en mijn haar viel heel erg uit.’  

Hevige bloedingen

Die zomer daarop kreeg Loes last van hevige bloedingen. ‘Dwars door de pil heen! Ik ging weer naar de huisarts en vertelde hem dat ik me, ondanks alles wat ik had gedaan – yoga, voeding, van baan veranderd en mijn bezoeken aan de psycholoog – nog steeds niet fijn bleef voelen en dat ik af en toe heel warrig was. Dat bleek ‘hersenmist’ te zijn. De huisarts opperde dat de klachten misschien aan de overgang toegeschreven konden worden en hij liet een bloedonderzoek doen. Daar waren echter geen afwijkingen in te zien.’ 

In de overgang?

Vanwege de hevige bloedingen werd Loes naar de gynaecoloog doorgestuurd, die haar adviseerde om met de pil te stoppen. Dat hielp, want de bloedingen stopten en Loes begon weer ‘normaal’ te menstrueren. ‘Doordat de huisarts de overgang had benoemd, ben ik daar over gaan nadenken. In mijn omgeving was er niemand die ik ernaar kon vragen. Mijn vriendinnen waren allemaal jonger dan ik, mijn moeder leefde niet meer en mijn schoonmoeder had, afgezien van een opvlieger zo nu en dan, nergens last van. Daarom ben ik op internet gaan zoeken en daar vond ik Mirelle. Van een overgangsconsulente had ik trouwens nog nooit gehoord. Ik heb contact met haar gezocht en vulde de vragenlijst in die ze me alvast toestuurde.’ 

Bio-identieke hormonen

‘Naar aanleiding van die vragenlijst zag Mirelle dat veel van mijn klachten bij de overgang pasten. Eigenlijk had ik alles wat bij de overgang hoorde. Behalve opvliegers’, lacht Loes. ‘Mirelle adviseerde me het gebruik van bio-identieke hormonen. Met mijn ervaringen met postpartum depressies en PMS durfde ik dat echter eerst niet zo goed. Wat zou dat teweegbrengen? Ik wilde mentaal zo stabiel mogelijk blijven. Maar aan de andere kant: alles wat ik tot nog toe had gedaan, hielp ook niet. Toch besloot ik in eerste instantie om er niet mee te starten, al bleef ik twijfelen. Ik heb verschillende keren weer contact met Mirelle opgenomen en elke keer nam ze alle tijd voor me.’ 

Gestart met de medicijnen

‘Uiteindelijk besloot ik toch te starten met de bio-identieke hormonen en ging ik naar mijn huisarts met de vraag of hij ze me wilde voorschrijven. Hij schreef dit weleens voor aan vrouwen ná de overgang, maar nooit aan vrouwen die nog menstrueerden. En bloedonderzoek had immers uitgewezen dat ik nog niet in de overgang was.’ 

Klachten begonnen te verdwijnen

‘Gelukkig wilde hij het wel proberen en dan in eerste instantie voor drie maanden. In overleg met hem besloot ik de progesteron, die je eigenlijk in een ritme van twee weken wel en twee weken niet hoort te slikken, continu door te blijven gebruiken. Vanwege mijn mentale stabiliteit, omdat ik bang was dat ik anders weer te veel last zou krijgen van PMS-klachten. Als het progesteronniveau zakt, krijg je als eerste last van psychische klachten. In het begin had ik wat last van mijn borsten – net als toen ik zwanger was. Langzamerhand begonnen mijn klachten te verdwijnen. Ik werd ’s nachts niet meer wakker. De spierpijn verdween steeds meer naar de achtergrond. Ik had geen paniekaanvallen en hartkloppingen meer en de hersenmist was helemaal verdwenen. Ik was steeds meer stabiel en heel veel klachten die na de tweede zwangerschap waren gebleven, waren ineens ook allemaal verdwenen! En dat allemaal door dat pilletje dat ik dagelijks slikte en die oestrogeenpleister op mijn kont!’ 

Geboft met huisarts

‘Ik heb erg geboft met mijn huisarts, hij neemt me serieus. Op internet lees ik dat het ook heel anders kan. Omdat ik de progesteron dagelijks slik – dat hormoon zorgt voor de opbouw van het baarmoederslijmvlies – wil hij wel regelmatig mijn baarmoeder checken. Maar dat is iedere keer helemaal goed. Over wat mij is overkomen, is nog zó weinig bekend. Mijn huisarts kende het niet. Hij heeft er wel de literatuur op nageslagen, maar er is blijkbaar erg weinig over bekend. Op internet heb ik trouwens gelezen dat ze hier in andere Europese landen al verder en bekender mee zijn. Ook om het vrouwelijk lichaam vanaf de leeftijd van 40 te ondersteunen om het risico op osteoporose – botontkalking – en versnelde veroudering tegen te gaan.’ 

Fijn contact

‘Ik ben ook ontzettend blij met Mirelle. Het contact met haar is heel fijn. Vooral in die beginperiode, toen ik nog twijfelde omdat de huisarts en gynaecoloog zeiden dat ik nog niet in de overgang was, ben ik wel drie of vier keer bij haar teruggekomen. Elke keer nam ze alle tijd voor me. Ook heb ik haar vaak gebeld als ik me weer eens onzeker voelde en als ik haar mail, schrijft ze een uitgebreide mail terug. Ze is heel benaderbaar. Ik gebruik de bio-identieke hormonen nu ruim een jaar en nog steeds realiseer ik me zo nu en dan dat er weer een bepaalde klacht, die ik al sinds de geboorte van de tweede heb, is verdwenen. Had ik dit maar eerder geweten.’ 

Hierover moet meer bekendheid komen!

‘Ik ben er nu ook heel alert op bij mijn vriendinnen. Ik merk dat dit bij hen ook absoluut niet bekend is. Met 40 jaar ben je toch nog veel te jong voor de overgang? Maar dan vertel ik weer dat klachten ook al voor die tijd kunnen beginnen. Ik menstrueer immers ook nog gewoon en volgens een onderzoek bij de gynaecoloog produceer ik zelfs nog eitjes. Toch kun je al wel de eerste klachten ontwikkelen, en ik ben daar duidelijk gevoeliger voor dan veel andere vrouwen, maar ik ben daar echt niet de enige in. Daarom moet hier meer bekendheid voor komen’, besluit Loes haar verhaal gepassioneerd. 

* Om privacyredenen is de naam van Loes gefingeerd.